domingo, noviembre 23, 2008

Historia de una vida


Érase una vez un ser que nació en un hospital, un martes de carnaval y en el primer aniversario de un golpe. Nada raro, sólo curioso.

Era niña. Para algunos parecía un niño. Para muchos era una bebé guapa. Roja, colorada. Dormía y comía, y eliminaba desechos orgánicos. Ni raro ni curioso.

Hija única y nieta única, estado que perduraría hasta la actualidad. Una curiosidad que deja un granito para la rareza.
Infancia cargada de dudas, inseguridades. Introvertida y en segundo plano (tercero si pudiera). La niña rubia seguía pareciendo guapa (o no demasiado fea). Comienza a ser rara.
Va al colegio. Escuela pública. Se acentúa la timidez. Curiosa por naturaleza. Rara por naturaleza y aprendizaje.
Cambios constantes de amistades, con una base común un tanto "dolorosa". Sigue la infancia. Aquí hay un borrón que no merece la pena pasarle el photoshop para arreglarlo. Mejor dejar la tupida pegatina de "Toi mejó" que al final de la época colegial le apareció en un tigretón con mala leche. Lo raro es que siguiera siendo curiosa con su mundo.
Instituto y mirando a un futuro con barreras emocionales. No quiere saltar. No quiere mirar atrás. No quiere estar quieta. Es rara. Y punto.
Consigue pasar a lo que cree siempre quiso. Hace lo que se supone siempre quiso. Dificultades salvadas. Pero sigue estando rara.
Evoluciona, como los pokemon. Por fuera. Por su entorno. Rara en sus capacidades. Rara en su actitud. Rara.
Siente curiosidad por la evolución interna. No quiere ser rara. Ni normal. Ni todo lo contrario.
¿En qué fase se quedaría? ¿en embrión? No. Seguro que sería una célula rara, extraña y no encajable.
Sería curioso sentirse polvo, mezclarse con el aire y dejarse llevar.
un saludo. un besín.
(tengo que cambiar. el mundo me empuja. ya duele la caida que aún no ha empezado).

lunes, noviembre 17, 2008

* Cosas que molan y no molan *

¡¡HOLAAA!!
Perdón por gritar. Es que lleva unos signos de exclamación, y hay que leerlos.
¿Dónde habré escuchado esto antes...? ¬¬ ¡Ah, sí! De un chaval que va camino de viejuno. Un tal Berto. Que hoy cumple años. Felicidades!!
Aquí va mi homenaje bloggistico, una foto que hice por Bcn que me recordó a él.
Mola hacer churrifotos y sobretodo comentarlas.
Mola escribir lo que te dé la gana, sin importarte que nadie te lea, por soltarlo.
Mola saber que hay alguien más allá, y que esos alguien están como tú. O no, pero están.
Mola que Internet ayude a los tímidos.
Mola recibir una crítica constructiva, desde un punto de vista sin prejuicios.

No mola que la churrifoto no salga como pretendias.
No mola que un comentario te quede tan laaargo y soso que sea ilegible.
No mola que cuando sueltes algo importante, caiga en saco roto.
No mola que, en realidad, todo el mundo está solo.
No mola que la timidez siga fuera de Internet.
No mola el ataque de alguien que te mira con prejuicios.

Y ya puestos, me mola que la gente me comente, pero no me mola que se sientan coaccionados a comentar. Así que sigamos como hasta ahora. Quien quiera y pueda… ya sabe :-)

jueves, noviembre 13, 2008

De limpieza

Tengo tantísimas churrifotos acumuladas que no sé cual poner. Y cada día se me acumulan más. Así que hoy voy a soltar un chorraco de ellas, comentándolas por encima (evitando así el rollazo que os meto con mis paranoias en cada foto) y de paso haciendo limpieza en mi carpeta de "fotos pa poner".

Hoy vienen directamente de mi excursioncita a Barcelona.

Diálogo para quedar "de piedra":
- ¡Manoloooo, arranca los caballos que nos vamos derechitos a casa de mi madre!
- Ya ves hijo, tu madre manda más que las mujeres del futuro s. XXI.
- No me extraña papi, es que con ese peinado infundes poco respeto.

nano nano niano nano na ni no ní.
atención compañeros: una legión de palomas se agolpa en el puerto mientras su lider "el palomObama" profiere gritos de "¿sin estatuas de franco, donde nos cagamos?"
seguiremos informando de la revuelta en la segunda edición de Blogticiario tontuno.

Se ha formado mucho revuelo con la asignatura de Educación para la Ciudadanía. No me voy a meter demasiado donde no sé nada, pero creo que deberíamos aprender de los pavos, que aunque nazcan (crezcan, se reproduzcan) y mueran en "su edad", ya han revolado y aprobado toda la materia. Y como prueba, este pavo real (que no era de coña) cruzando por un paso de peatones. Y como dato adjunto: yo cruzaba la calle junto a él, fuera del paso y haciendo una foto, que es como conducir y hablar por el móvil.

Piesaco. Eso es lo que dice Gasol al ver mi piesito: "Un pie saco".
No lo envidio. Si tuviera ese pie, conservando mi "normal tirando a escasa" estatura, podría dormir de pie, y seguramente empezarían a tener razón los que me llaman payasa.


Sin fotomontajes. Un mandón Colón, que rima con webón y con mari...¿nero? jeje, le indica amablemente el camino por el que se tiene que ir. Que no repruebo su actitud. Seguramente si todos los días estuviera un pajarraco (u otro ser vivo) defecándome la melena y el traje recién planchao, lo menos que haría sería mandarlo "a las américas".
La segunda opción que pensé de esta foto, es la simbiosis de ambos protas, uno ayudando a seguir un itinerario y el otro rascándole la oreja. Me quedaba una idea rara.

Gracies por recoger los huevos que va poniendo un perro verde con cabeza indescriptible.
Gracies por tener la paciencia de leerme.
No, si al final tiene razón mi churri, que el catalán ye como el asturianu, nun tien ciencia. Cada vez que veía esta palabra, mi subconsciente soltaba un "nun ye na, ho!".

un besín ;)