miércoles, junio 13, 2012

ssh, tranki

Caracol col col, saca los cuernos que fai sol.


O tal vez no.
Si llueve hay que aprovechar los regatos.
Cuando a un caracol le ponen los cuernos ye cuando empieza a ver les coses, más que ná porque no son cuernos, ¡son güeyos!. Tanta infancia tocándoselos y preguntándonos ¿por qué se asustan tanto?. Home, que venga un bicho enorrrme y te apriete los ojos, verás lo que presta.

Lo bueno de estes baboses ye que van con la casa a cuestes. Eso sí, ye un pisu de protección oficial y pa una familia unipersonal. Total, un estudio loft. Libre de hipotecas y de impuestos de circulación.

Son unos bichos que nunca se cabreen. Tienen paciencia. Ellos van pali pali y si eso ya llegarán. ¿A dónde?, seguramente nadie lo sabe.
Nunca sabrán lo que es jugar al pillapilla, o llegar a un pase en profundidad jugando al fútbol. Nadie pierde jugando al escondite, en cualquier momento puedes gritar ¡casa!, y será verdad. Llevan la sonrisa a ras del suelo. Y con una dieta vegetariana extricta no se puede ser feliz (nunca vi un caracol devorando un chuletón). ¿Quién ha visto un documental de National Geografic HD dedicado a los caracoles?, nadie, porque el oso perezoso también va despacio pero es un mono, hace monadas. Ye un arrastrau, un babosu, feu y llargaritu. Ye tan feu que tuvo que hacese hermafrodita pa poder fornicar, así ye bisexual y como no tien costilles lo mismo se autoconsuela en momentos de aburrimiento (¿cómo se divierte un caracol?).

Todavía no sé lo que quiero ser de mayor. Indiscutiblemente NO quiero ser caracol. Te cantan cosas absurdas para luego meterte el dedo en el ojo, moverte hasta la posición de salida (por joder) o acabar cocido y ensartado por un palillo antes de ser engullido (gracias que ya estarás muerto antes de que te remojen en la salsa picante).

5 comentarios:

ZARATUSTRA dijo...

Pero todo lo que dices es su propia felicidad.Tal vez nosotros debieramos hacer lo mismo.

Seríamos hermafroditas,y así no haríamos diferencias entre sexos.
Nos tomaríamos la vida con calma,lo cual alargaría la misma.
Comeríamos sólo lo que necesitamos,evitandonos los abusos.
Y caminaríamos solo por la senda natural.
Pero no,algunos venderán sus sueños por pequeños deseos,y perderán así la carrera contra las ratas.
Nos movemos para nada.
Nos apareamos para nada.
Y nos morimos para nada.
¿Que por qué?
Pues por no vivir en libertad;por no ser naturales e intuitivos,por adaptarnos a la morfología existente sin pensar en nuestro propio bien,que es,en definitiva,el bien de todos.
El caracol es un tierno vagabundo,que pasea con reposo su vida,para enseñarnos una cosa:que ni su vida ni la nuestra es tan esencial como pensamos...que lo importante,al final,es pasearla.
--------------------------------
Bueno,ya casi debemos de ser amigos,así que
¡hasta la próxima!
zara

Arimike dijo...

No sé tio, no lo veo.
Prefiero seguir siendo humana. Heterosexual, perenne, omnívora, y corriendo por tos laos.
Nos movemos para que no nos pille el aburrimiento.
Nos apareamos lo primero por placer, que no todo va a ser currar, comer y dormir.
Y nos morimos para que los que van naciendo tengan sitio.
A mi un caracol no me enseñó nada. Algún profesor fue "el babosu" o "la cuerva", pero caracol... no recuerdo ninguno.

Saludos, casi-amigo. ;)

ZARATUSTRA dijo...

Ya,pero me dices que nos apareamos lo primero por placer...¿y lo segundo?
Yo te lo diré:por placer.
Y lo tercero?:por placer.
¿Y alguien se aparea para procrear?
Alguno habrá,pero...
Sólo miraba tu relato con mi idílica percepción de lo irreal.
Yo tampoco quiero ser caracol,pero siendo humano con alguno de sus valores...¿no seríamos mejores?
No quiero ser baboso,pero quiero tener los pies en el suelo.
No quiero mi casa al hombro,pero quiero tener donde vivir.
No quiero ser tan lento y perezoso,pero quiero evitar caer al precipicio por apresurarme.
No quiero que me jodan los ojos,pero quiero ver y que me vean.
No quiero nacer caracol,porque quiero ser hombre,pero quiero vivir.
No quiero aparearme con nadie del mismo sexo,pero necesito que me quieran.
No quiero llevarte la contraria,pero quiero que me entiendas.
Es la eterna paradoja de estar vivo...vivimos como si fuéramos indispensables y,sin embargo,morimos ignorados,como si nunca hubieramos existido.
De manera que yo,mientras viva,cantaré "el coro de los paseantes" por aquí y más allá,y así,al menos,disfrutaré de mi propia compañía.
¿Egoísmo?,puede ser.
Pero mira a tu alrededor...¿para quien vive la gente,más que para ellos mismos?
Un beso,medio amiga(que mal suena eso,no sé como se me ocurrió)...será de tanto pasear.
zara

Arimike dijo...

¿Ves? Caminar es malo. Se te ocurren cosas horribles como el concepto de mediamistad. Dos que se medioescuchan, se medioayudan, mediorien o toman cortados (que son medioscafés)

Encantada de discutir contigo.
No no no no no y otra vez no.
Es que me aburro.

ZARATUSTRA dijo...

¡No,por favor,no te aburras!
Si quieres,yo te escribo siempre que quieras,o mejor,cuando yo quiera, que es siempre.
zara